De 12 horror films die je moet zien voor je het loodje legt

Een aanvulling...

Recentelijk verschenen: “101 Horror Movies You Must See Before You Die". Geïnspireerd door het vuistdikke “1001 Movies You Must See Before You Die" (dezelfde editor) biedt het boekwerk een alleraardigst en vrij compleet overzicht van horrorfilms van Das Kabinet des Doktor Caligari tot El Orfanato die inderdaad verplichte kost zijn voor de liefhebber van het soms zo verguisde genre. Vrij compleet zei ik, aangezien er uiteraard titels ontbreken waarvan een lezer zou zeggen: “die had er toch wel echt in gemoeten". Hieronder mijn aanvulling op het boek met 12 horrorfilms die naar mijn idee minstens eenmaal door de horror-fan moeten zijn ervaren. Ook ik moest een keuze maken en dus ontbreken er ook in mijn lijst titels die naar mijn idee onmisbaar kijkvoer zouden moeten zijn en aanvullingen dan wel kritiek op mijn lijst zijn uiteraard meer dan welkom...

12. Amsterdamned (Dick Maas, 1988)



Niet dat Nederland volstrekt ontbreekt in het boek - Spoorloos staat er terecht erin - maar laat ik beginnen met deze in Nederland wereldberoemde horror-thriller die nu ruim 20 jaar na dato een waar cultfenomeen geworden is. Mensen die, zoals ik, zijn opgegroeid in jaren '80 hebben wellicht slapeloze nachten overgehouden aan die mysterieuze duiker die de grachten van Amsterdam onveilig maakt. Tegenwoordig wordt de film samen met De Lift (ook van Dick Maas) gezien als een fraai staaltje blockbuster-Nederlandse-stijl.

Waarom zien voordat je je laatste adem uitblaast? Omdat de levenloze hoer die ondersteboven aan een brug hangt Nederlandse filmgeschiedenis is, Leontine Ruiters er in zit en de climax van het formaat Jaws: the Revenge is. Zo slecht dat hij onvergetelijk is!

11. Ta Paidia tou Diavolou (Nikos Mastorakis, 1975)



Ik ga me nu op gevaarlijk terrein begeven. Deze brute Griekse horrorfilm (Engelse titel: Island of Death) is niet voor iedereen en daar is niets van gelogen. Een man en een vrouw komen op een Grieks eiland voor wat het lijkt als een romantisch uitje. Al snel neemt de film draai na draai en wordt het grover en grotesker met de minuut. Na ruim anderhalf uur ben je verslagen. Een lynchpartij, bestialiteit, kruisiging, golden shower, onthoofding, verkrachting, overdosis, levende verbranding, incest, het houdt niet op. Wat de film intrigerend maakt, en misschien ook wel gevaarlijk daardoor, is dat dit een professioneel gemaakte film is. Zeker in het oog van de jaren '70 trash cinema is het geen saaie low budget wegwerp film. Kijk de film onder extreem voorbehoud!

Waarom zien voordat je aan de top van de Calvarieberg staat? Omdat deze titel wijdverspreid wordt gezien als de meest verbannen film uit de filmgeschiedenis. En omdat er tussen al dit lompe geweld een onwaarschijnlijk campy jaren '70 psychedelische folk soundtrack te horen is.

10. Tetsuo (Shinya Tsukamoto, 1989)



Eraserhead van David Lynch staat wel in het boek "101 Horror Movies...", maar deze titel vreemd genoeg niet. Dit evenzo surrealistische en industriële kunststukje grijpt je bij de strot en het is net als bij de doorbraakfilm van Lynch maar beter om het verstand op nul te zetten en je te laten verbluffen door de fraaie beelden en het bij tijd en wijle stevige geweld.

Waarom zien voordat je de genadeslag krijgt? Omdat ik me naast het eerder genoemde Eraserhead niet nog zo'n bizarre horrorfilm kan voorstellen die ook nog eens is geschoten in prachtig zwart-wit.

9. Braindead (Peter Jackson, 1992)



Met Bad Taste raakte de wereld bekend met het fenomeen Peter Jackson, maar met Braindead sloeg de filmmaker op briljante en zelden vertoonde wijze door. Een rat-aap slaat toe door de dominante moeder van Lionel in haar arm te bijten waarna ze veranderd in een groteske zombie. Wat volgt is een extreem bloederig en hilarisch gore-festijn waarbij Jackson als een olifant door de porseleinkast heen walst.

Waarom zien voordat je oor van ellende in je bakje vla valt? Bloed, pus, afgehakte ledematen, close ups van extreme ranzigheden en het is allemaal dijenkletserij. De man die nu bekend staat als de regisseur van de Lord of the Rings trilogie bereikte begin jaren '90 al een vroeg hoogtepunt met deze dolkomische slachting. Al was het maar om one-liners als "Your mother ate my dog!". Herschell Gordon Lewis kan trots zijn op deze discipel.

8. Vinyan (Fabrice Du Welz, 2008)



Verguisd door vrijwel iedereen en in de IMDb bekroond met een magere 5.7. Vinyan zou normaal gesproken een film zijn die geruisloos langs je heen zou razen. Niets is minder waar echter, Fabrice Du Welz had met Calvaire al een ongemakkelijke horrorfilm gemaakt en deze opvolger is nog sterker en aangrijpender. Een stel raakt hun kind kwijt tijdens de tsunami en wanneer de moeder het kind meent te herkennen op een wazige foto volgt een helle rit door het anders zo paradijselijke Thailand. Maar een prachtige hel is het. Schitterende fotografie, intense spanning en verrassing na verrassing. Vinyan is geen alledaagse film, maar wie zich er voor open stelt heeft een onvergetelijke ervaring.

Waarom zien voordat je de grote reis aanvaard? De openingstitels zijn werkelijk geniaal en de vervlechting van genres indrukwekkend. Daarnaast is Emmanuelle Béart groots als tragische moeder.

7. The Thing (John Carpenter, 1982)



In 1951 was het alleskunner Howard Hawks die als eerste een buitenaards monster naar het witte doek bracht. Zijn The Thing from Another World is een inspiratiebron gebleken voor horror-icoon John Carpenter aangezien de film al heel kort te zien was in Halloween en de vrije remake van Carpenter is een uiterst fraaie mix van suspense en pure en ranzige horror. Vooral dat laatste is punt van debat en reden waarom de film nooit in lijstjes voorkomt. Het is inderdaad behoorlijk smerig wat er wordt getoond, maar daar tegenover staat de letterlijk ijzingwekkende spanning. Hogeschool horror vanaf Antarctica waarin een wezen Aardse vormen overneemt met als doel destructie van onze planeet.

Waarom zien voordat je de weg van alle vlees gaat? Carpenter neemt geen gijzelaars en binnen het half uur heb je al heel veel moeten doorstaan qua spanning en grafisch geweld. Ook het zwartgallige einde en de fantastische score van Ennio Morricone zijn meesterlijk. En had ik Kurt Russell al genoemd? Kurt Russell!!

6. Night of the Demon (Jacques Tourneur, 1957)



Suggestieve horror is een vak apart en één van de meesters in dit speciale subgenre is Jacques Tourneur. In Cat People en I Walked With a Zombie was de vijand nooit zichtbaar en ondanks dat Night of the Demon wel degelijk de demon toont is het overgrote deel van de film suggestief. Dat maakt de film uitermate sfeervol en spannend. Misschien dat de film voor velen wat gedateerd oogt (zeker met het oog op het monster), maar dat neemt niet weg dat de aanwezige spanning tijdloos is.

Waarom zien voordat je laatste uur geslagen heeft? Omdat de spanningsboog constant aanwezig is en het naderende monster is, ondanks de gedateerde special effects, toch nog behoorlijk effectief.

5. Raw Meat (Gary Sherman, 1972)



Deze vrij obscure Britse horrorfilm (in de IMDb te vinden onder de naam Death Line) vertelt over een luguber gezelschap dat zich ophoudt in de donkere gangen en tunnels van het Londense metro-netwerk. Slachtoffers worden vermoord en vervolgens onderdeel van een feestmaal. Deze duistere premisse is het recept van een uiterst wonderlijke horrorfilm. De film is niet erg expliciet, maar weet wel de gevoelige snaar te raken. Voeg daaraan toe een rolbezetting met onder meer Donald Pleasence die heerlijk mag schmieren en een opmerkelijke cameo van horror-maestro Christopher Lee.

Waarom zien voordat je het hoekje omgaat? Buiten het feit dat de film uitermate onderhoudend is, is de regie van Sherman benoemenswaardig. Dit een cinematografisch kunstwerk. Let bijvoorbeeld eens op een tergend langzaam shot in een metrotunnel van meer dan 10 minuten...

4. Alien (Ridley Scott, 1979)



Van alle films die in deze lijst staan is dit toch wel de meest verrassende. Niet zozeer omdat hij in deze lijst staat, maar meer omdat hij niet in die andere lijst staat. Was het een drukfout in mijn editie, was de gevraagde analist net even met vakantie of vinden de makers van het boek deze titel toch net iets te sci-fi? Dit is toch een klassieker die in ieder horror-overzicht hoort te staan? Want horror is het! De soms ondraaglijke spanning, de keiharde verrassingen, de moordzuchtige alien, hoe horror moet horror zijn vraag je je dan af. Bij deze recht gezet! (overigens staat het vervolg van James Cameron ook niet in het boek wat de sci-fi theorie het meest logisch maakt)

Waarom zien voordat een parasitair wezen je middenrif uiteen doet spatten? Mocht je deze film nog niet gezien hebben als horror-liefhebber, dan is er toch iets mis. Ga hem dan zo snel mogelijk halen, kopen, wat dan ook. En als ik dan toch iets moet kiezen: de burst scène...Pure filmgeschiedenis.

3. Theater of Blood (Douglas Hickox, 1973)



Zelfspot is een groot goed en dus zet ik met trots deze film zo hoog in mijn lijst. Theater of Blood is namelijk een brute doch komische horrorfilm waarin Vincent Price uit wraak recensenten afslacht met als startpunt de moorden in Shakespeare verhalen. Laat het vervolgens aan de Britten zelf over om hier een waar slachtfestijn van te maken met een hoge dosis macabere humor. Price heerst als geteisterde acteur die nooit de eer heeft gekregen van recensenten die hij in zijn ogen wel verdiend had om vervolgens met zijn herkenbare stem dood en verderf te zaaien. Topvermaak!

Waarom zien voordat je de geest geeft? De film scoort hoog op de originaliteitsmeter en de verschillende rituele moorden zijn zo afwisselend dat het nooit verveelt. Het cynisme van Price zijn stem doet de rest.

2. Zombi 2 (Lucio Fulci, 1979)



George A. Romero mag dan wel de ongekroonde koning van de zombiefilm zijn, maar dit uitermate losse vervolg op Dawn of the Dead (de titel verwijst naar de Italiaanse titel van Dawn..., namelijk Zombi) is een geweldenaar. Het begint al meteen met de bloedstollende opening op een verlaten schip die ronddobbert in de East River van New York. Wat volgt is een reis naar het mysterieuze eiland Matul waar duidelijk wordt dat een zombieplaag het eiland teistert. Eersteklas gore en spanning, Zombi 2 (met de geweldige Engelse titel: Zombie Flesh Eaters) is een vergeten klassieker in het zombie-genre en beter dan het in het "101 Horror Movies..." vermelde en eveneens van Fulci zijnde The Beyond.

Waarom zien voordat je de kraaienmars blaast? Qua spanning en gore onovertroffen met als hoogtepunten een houten splinter die tergend langzaam de oogbal van een vrouw nadert, een bizar gevecht tussen een zombie en een haai en een sterke en gewelddadige climax. Daarnaast is de soundtrack van Fabio Frizzi zeer effectief.

1. Witchfinder General (Michael Reeves, 1968)



Er zullen maar weinigen zijn die van deze titel of regisseur gehoord hebben en erg vreemd is dit niet. Michael Reeves stierf op jonge leeftijd (25) wat een waarschijnlijk grote carrière in het horrorgenre om zeep heeft geholpen. Witchfinder General is zijn laatste film en meteen zijn meesterwerk. Extreem duister en neerslachtig met Vincent Price in de beste rol van zijn omvangrijke loopbaan als de in en in slechte en cynische Matthew Hopkins. Een man die het doden van vermeende heksen als doel in het leven heeft. Witchfinder General is een historische film in de meest letterlijke zin van het woord. Het verhaal speelt zich af in de 17e eeuw en is gebaseerd op ware feiten en personen. De film werd destijds als dermate schokkend beschouwd dat de meest heftige momenten van de film bijna verwoest zijn. De DVD laat deze momenten wel zien, maar het lijkt dan net of je naar een vergane videoband zit te kijken. Het doet echter niets af aan de nietsontziende kracht van de film die overigens prachtig is gefilmd en geschoten.

Waarom zien voor je de pijp aan Maarten geeft? Zelden zal je zo'n neerslachtige film zien. De opening begint met de ophanging van een vrouw, zonder muziek en enkel met het geluid van het strak staande touw. Price is monumentaal als de heksenjager die, wanneer hij er achter komt dat een van hekserij verdachte vrouw tijdens de watertest verdrinkt, met een duivelse lach zegt: "She was innocent.". De climax is evenzo heftig doch geniaal.